Sam zit op zijn kamer in Voorschoten. Hij heeft dit jaar eindexamen gedaan, en "dankzij" de Corona Crisis is hij geslaagd. Met allemaal zessen. Zijn moeder is apetrots op hem. Als de pandemie er niet geweest was had hij vast en zeker allemaal negens gehaald.
Sam heeft besloten dat hij van de verloren 2020 generatie is. Hoe kan hij nou ooit voor zichzelf zorgen? Hij heeft zijn Atheneum diploma, maar hij vindt zichzelf oliedom. Onhandig is ie ook. Hij heeft nog een zere rug omdat hij met zijn zelfgemaakte schommel uit de boom gevallen is. Die wilde hij voor zijn moeder maken.
Zijn moeder heeft hem geadviseerd om naar de business school in Utrecht te gaan. Zij ziet wel iets van een zakenmannetje in hem. Net als zijn vader.
Hij is dit jaar dnaar een open dag geweest. Maar de hele dag achter een computer zitten; dat is ook niks voor hem. Wat kan hij eigenlijk wel, behalve fietsen en foto's maken?
Het is wat koeler nu. Laat ik mijn mountainbike eens uit de schuur halen om naar de Vlietlanden te fietsen en een frisse duik te nemen. 's Avonds nodigen zijn oude klasgenoten hem ook vaak uit om ergens langs de Vliet te gaan "zuipen". Maar daar houdt hij niet van. Zijn moeder regelt in deze zomer regelmatig een lekkere barbeknoei. Ze fiets daarvoor altijd naar Leiden Zuid West om bij slagerij Hartekamp lekkere spiesjes te kopen.
De rugpijn van de klap was bijna verdwenen. Zijn fiets krijgt hij veel makkelijker van de haken getild. Van Voorschoten naar de Vlietlanden is niet ver. Dus wanneer hij een duik neemt op het hondenstrandje is hij op tijd weer terug om de barbeknoei aan te steken. zijn moeder kan goed koken, maar dáár heeft ze geen verstand van.
Fles water mee, handdoek en zwembroek achterop, en gáán met die banaan.
